آیه ۲۳ - سوره حَشر

امام صادق (علیه السلام)- رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «پروردگارم شبانه مرا [به آسمان] برد و از پشت حجاب به من وحی کرد آنچه وحی کرد و با من سخن گفت و از جمله چیزهایی که با من گفت این بود که فرمود: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! علی (علیه السلام)، اوّل است و علی (علیه السلام)، آخر و ظاهر و باطن است و او به هرچیز داناست». عرض کرد: «پروردگارا! آیا آن، تو نیستی»؟ فرمود: خداوند فرمود: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! منم خداوند یگانه؛ معبودی جز من نیست الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزِیزُ الْجَبّارُ الْمُتَکَبِّرُ سُبْحانَ اللهِ عَمّا یُشْرِکُونَ منم خداوند یگانه؛ معبودی جز من نیست. منم هستی بخش، آفریننده‌ای ابداع‌گر، و صورتگر [بی‌نظیر]؛ از آن من است بهترین نام‌ها؛ کسانی که در آسمان‌ها و زمین‌ها هستند تسبیح مرا می‌گویند؛ و من عزیز و حکیم هستم».

امام صادق (علیه السلام)- همانا برای خدای عزّوجلّ در شب سه ساعت است و در روز سه ساعت که خود را در آن ساعات تمجید کند، پس نخستین ساعت‌ها از روز آن ساعت است که خورشید در جانب مشرق باشد و به‌اندازه‌ای که در عصر به غروب مانده است [به وقت نماز ظهر مانده باشد] و تا هنگام نماز اوّلی (یعنی نماز ظهر) ادامه یابد، و نخستین ساعت‌های شب ثلث آخر شب است تا زدن سپیده [که در این ساعات خداوند خود را تمجید کند و] فرماید: إِنِّی أَنَا الله الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ إِنِّی أَنَا الله الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ إِنِّی أَنَا الله الْغَفُورُ الرَّحِیمُ إِنِّی أَنَا الله الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ إِنِّی أَنَا الله مَالِکُ یَوْمِ الدِّینِ إِنِّی أَنَا الله لَمْ أَزَلْ وَ لَا أَزَالُ إِنِّی أَنَا الله خَالِقُ الْخَیْرِ وَ الشَّرِّ إِنِّی أَنَا الله خَالِقُ الْجَنَّةِ وَ النَّارِ إِنِّی أَنَا الله بَدْءُ کُلِّ شَیْءٍ وَ إِلَیَّ یَعُودُ إِنِّی أَنَا الله الْوَاحِدُ الصَّمَدُ إِنِّی أَنَا الله عالِمُ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَةِ إِنِّی أَنَا الله الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزِیزُ الْجَبَّارُ الْمُتَکَبِّرُ إِنِّی أَنَا الله الْخالِقُ الْبارِئُ الْمُصَوِّرُ لِیَ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَی إِنِّی أَنَا الله الْکَبِیرُ الْمُتَعالِ حضرت صادق (علیه السلام) از بیان خودش فرمود: وَ الْکِبْرِیَاءُ رِدَاؤُه یعنی کبریاء و بزرگی برازنده حضرت اوست. و هرکس درباره‌ی آن با او ستیزه کند خداوند او را به رو در آتش اندازد»، سپس فرمود: «هیچ بنده‌ی مؤمنی نیست که این اسامی را بخواند و دلش متوجّه خدای عزّوجلّ باشد جز اینکه حاجتش برآورده شود، و اگر شقی [و با شقاوت] باشد امید دارم که سعادتمند شود.

امام باقر (علیه السلام)- همیشه زنده بود بدون زندگی‌ای که زائد بر ذات مقدّس باشد و پادشاه صاحب قدرتی بوده پیش از آنکه چیزی را ایجاد کند. و پادشاه بزرگوار عظیم الشّأنی بوده بعد از آنکه بودن را ایجاد فرموده است.

امام صادق (علیه السلام)- قدّاح از امام صادق (علیه السلام) روایت می‌کند: هنگامی‌که یکی از شما سلام می‌کند، باید آشکارا سلام کند، و نگوید: سلام کردم، امّا پاسخم را ندادند. شاید سلام کرده است، امّا کسی نشنیده است. و نیز هرکس پاسخ سلام را می‌دهد، باید بلند و آشکارا پاسخ دهد و سلام کننده نگوید: سلام کردم، امّا پاسخم را ندادند. علی (علیه السلام) فرمود: «عصبانی نشوید و دیگران را عصبانی نکنید، به یکدیگر سلام کنید و سخن نیکو بگویید. شب هنگام که مردم در خوابند، نماز بخوانید تا به سلامت وارد بهشت شوید». و این کلام خداوند عزّوجلّ را بر آنان تلاوت کرد: السَّلامُ المُؤْمِنُ المُهَیْمِنُ.

امام باقر (علیه السلام)- خیثمه جعفی گوید: خدمت حضرت باقر (علیه السلام) رسیدم فرمود: «ای خیثمه به دوستان ما از طرف ما سلام برسانید و به آن‌ها اعلام کنید جز با عمل نیک در نزد خدا مقامی پیدا نمی‌کنند، هرگز به ولایت ما نمی‌رسند جز با پارسایی! ای خیثمه هرکس ولایت و معرفت ما را نداشته باشد، اعمالش به او سودی نمی‌رساند و از عبادات خود نتیجه‌ای نخواهد گرفت. به خداوند سوگند آن دابّه (یعنی جنبنده، همان دابّه‌الارض است که در آیه ۸۲ سوره نمل از خداوند یاد فرموده و در آخرالزّمان از زمین خارج می‌شود و با مردم حرف می‌زند) خارج می‌گردد و مؤمن و کافر با او سخن می‌گویند، کسی بر او نمی‌گذرد مگر اینکه می‌گوید: مؤمن است و یا کافر! ای خیثمه! تنها کسانی که به ولایت ما کافر شدند و یقین و اعتقادی پیدا نکردند به نشانه‌های ما اقرار نمی‌کنند. ای خیثمه خداوند ایمان است که در قرآن مجید خود را الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ نامید؛ ما اهل ایمان هستیم و ایمان در خانه‌ی ما جای گرفته است، و از ما شعبه می‌گیرد، و به‌وسیله‌ی ما ایمان شناخته شده است، احکام اسلام و قوانین آن از خاندان ما بیرون گردیده و از ما به هر سو پراکنده گردیده است. ای خیثمه هرکس ایمان را شناخت و به آن معرفت پیدا کرد و خود را به آن پیوند داد، هیچ گناهی او را آلوده نمی‌کند همان‌گونه که چراغ فضا را روشن می‌کند و نور خود را به اطراف می‌رساند، بدون اینکه از نور چراغ کاسته شود، و همین‌گونه است هرکس به ولایت ما اقرار کند خداوند او را می‌آمرزد.

امام صادق (علیه السلام)- خداوند باری تعالی مؤمن نامیده شده؛ چراکه او کسی را که فرمانبردارش باشد و او را اطاعت کند از عذاب خویش ایمنی می‌دهد و بنده‌ی خدا مؤمن نامیده شده چراکه او بر خدا ایمن باشد و خدا امان او را اجازه می‌دهد.

علیّ‌ّّبن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- المُهَیْمِنُ یعنی گواه است.

امام صادق (علیه السلام)- هشام‌بن‌حکم گوید: از امام صادق (علیه السلام) «درباره‌ی سبحان الله پرسیدم». ایشان فرمود: «منزّه‌کردن (پاک دانستن ساحت) خداست».